با این مقدمه که ماهیت و انگیزه نقدهای کیهان را توضیح می دهد، اشاره به دو نکته درباره روند مذاکرات هسته ای را که این روزها شاهد بوده ایم، ضروری می دانیم؛
اول: اظهاراتی که مقامات رسمی آمریکا، انگلیس و فرانسه در جریان مذاکرات هسته ای ایران با گروه 1+5 بر زبان و قلم آورده اند، اگرچه کمترین تردیدی باقی نمی گذارد که آمریکا و متحدانش قابل اعتماد نیستند ولی این بی اعتمادی را نباید و نمی توان در نقض برخی از مفاد توافقنامه ژنو جستجو کرد، چرا که با جرأت می توان گفت توافقنامه ژنو علیه موجودیت برنامه هسته ای کشورمان تهیه و تنظیم شده است، بنابراین بدیهی است که برخلاف آنچه این روزها در شماری از محافل و مجامع سیاسی داخل کشور بر سر زبان ها و قلم هاست، حریف کمترین دلیلی برای نقض توافقنامه نمی بیند و نقض هیچیک از مفاد آن را به سود خود ارزیابی نمی کند!
مراجعه به متن این توافقنامه - نسخه اصلی و نه، به قول آقایان ظریف و عراقچی، نسخه «FACT SHEET» منتشر شده از سوی کاخ سفید - به وضوح نشان می دهد که جای جای آن، با هدف نهایی توقف کامل فعالیت هسته ای ایران اسلامی طراحی شده است که در یادداشت روز کیهان 11/9/92 و با عنوان «نه کلاهک، نه کلاه» به موارد مستندی از آن اشاره شده بود.
بنابراین سخن از عهدشکنی و نقض پیمان آمریکا و متحدانش درباره متن توافقنامه ژنو نیست، چرا که حریف با زرنگی - بخوانید موذی گری - و با بهره گیری از کم دقتی و غفلت تیم مذاکره کننده کشورمان، هدف نهایی خود را که تضعیف و نهایتا توقف برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران است، در بندهای اصلی توافقنامه گنجانده است. از این روی آمریکا و متحدان اروپایی اش باید خیلی ناشی و تازه کار باشند که بخواهند این توافقنامه و یا بخش ها و بندهایی از آن را نادیده گرفته و نقض کنند.
آقای دکتر ظریف، وزیر محترم امور خارجه کشورمان در جمع ایرانیان مقیم امارات گفته است «خانم کاترین اشتون با من تماس گرفت که اطمینان بدهد کشورهای 5+1 نسبت به اجرای تعهداتشان جدی هستند»! که باید پرسید؛ چرا جدی نباشند؟ و اساساً با توجه به متن توافقنامه باید هم بر انجام بی کم و کاست آن اصرار و تأکید داشته باشند. به بیان دیگر، این حریف است که باید نگران پایبندی ایران به مفاد توافقنامه ژنو بوده و این دغدغه جدی را داشته باشد که مبادا جمهوری اسلامی ایران، از اجرای آن خودداری ورزیده و همه آنچه را که آمریکا و متحدانش از نشست نیویورک تا اجلاس های ژنو 2 و ژنو 3 رشته بودند، پنبه کند، که صد البته باید هم چنین کند.
و اما، غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و متحدان اروپایی اش از آنجاست که در جریان مذاکرات نیویورک و ژنو 2 و 3، از تلاش برای رسیدن به یک راه حل مرضی الطرفین سخن گفته و اطمینان داده بودند که حق قانونی ایران در برخورداری از فعالیت هسته ای صلح آمیز را مطابق مفاد NPT و پادمان های مربوطه محترم می شمارند- اظهارات اوباما در مجمع عمومی سازمان ملل و جان کری و وندی شرمن در جریان مذاکرات- ولی برخلاف در باغ سبزی که نشان داده و اطمینان عزیزان مذاکره کننده کشورمان را جلب کرده بودند، با شارلاتانیزم دیپلماتیک و بهره گیری از بازی «پلیس خوب و پلیس بد» که تظاهر اسرائیل به مخالفت با توافقنامه بخش اصلی آن بود، متن توافقنامه را به گونه ای تنظیم کرده اند که اگر به همان روال به اجرا درآید، توقف برنامه هسته ای صلح آمیز ایران اسلامی را درپی خواهد داشت و یا نهایتاً، از برنامه هسته ای پیشرفته و بومی کشورمان، فقط فعالیتی در حد و اندازه آزمایشگاهی- و نه صنعتی- باقی می ماند! و البته آنگونه که حریف وعده داده است، دسترسی به 7 میلیارد دلار از 100میلیارد دلار دارایی مسدود شده ایران، امکان پذیر خواهد بود که در مقابل آنچه داده ایم یا قرار است بدهیم، بسیار ناقابل است. دیروز اوباما در جمع صهیونیست های مرکز «سابان» با غرور و تکبر به شرح موفقیت های خود در مذاکرات هسته ای با ایران پرداخت و گفت «کاری که ما کردیم این بود که کمی شیر آب را باز کردیم و همانطور که گفتم؛ حداکثر 7 میلیارد از 100 میلیارد دلار دارایی آنها که در نتیجه تحریم های ما مسدود شده است، آزاد خواهد شد... اگر ما بتوانیم به همان روشی که رونالد ریگان با جماهیرشوروی مذاکره می کرد و در ضمن آنها را به چالش می کشید، درباره برنامه هسته ای ایران مذاکره کنیم، در نهایت بر آنها پیروز می شویم»!
دوم: وزیر امور خارجه کشورمان در جمع دانشجویان دانشگاه تهران و در پاسخ به سؤال یکی از دانشجویان که انتقاداتی به توافقنامه ژنو داشت و از فراوانی آنچه داده ایم در مقابل ناچیز بودن آنچه گرفته ایم گلایه می کرد، گفت؛ غربی ها از چهارتا تانک و موشک ما نمی ترسند بلکه از مردم ایران می ترسند. که تا اینجا، سخن سنجیده ای است، و بلافاصله افزود «آیا آمریکا که می تواند با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد، از سیستم دفاعی ما می ترسد»؟! این اظهارنظر نسنجیده از سوی وزیر خارجه کشور و دیپلمات ارشد تیم مذاکره کننده، جز بالا بردن دست ها به نشانه تسلیم در مقابل تهدید نظامی حریف، مفهوم دیگری ندارد. البته جناب ظریف دو روز بعد سعی کرد اظهارات آن روز خود را تصحیح کند ولی دیگر کار از کار گذشته بود و دشمن پیام تسلیم را گرفته بود! آقای ظریف باید به این نکته بدیهی توجه می کردند که مردم مسلمان این مرز و بوم در جریان جنگ تحمیلی 8 ساله با دست خالی در مقابل حمله نظامی مشترک همه قدرت های جهانی ایستاده و پیروز از میدان بیرون آمده اند. بدیهی است دشمن به خوبی می داند که کانون قدرت نظام کجاست و به همین علت از اظهارات وزیر خارجه کشورمان تنها برای توهم پراکنی درباره ضعف جمهوری اسلامی ایران استفاده می کند- که در سطح گسترده ای چنین کرد- و نه به عنوان دیدگاهی که برخاسته از کانون اصلی قدرت و اقتدار نظام است. دشمن بارها رجز خوانده است که «گزینه نظامی» روی میز است و پاسخ پرصلابت گرفته است که هیچ غلطی نمی تواند بکند. اما، اظهارات وزیر محترم امور خارجه، اگرچه بعدها سعی در اصلاح آن داشت، یک خطای پر آسیب بوده است که انتظار می رود از تکرار آن جلوگیری شود. همانگونه که اظهارنظر آقای دکتر روحانی رئیس جمهور محترم کشورمان درباره «خالی بودن خزانه»، زیانبار و غیرقابل توجیه بوده و هست. ایشان هم در جلسه رأی اعتماد مجلس به وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان تلاش کرد خطای یاد شده را جبران کند ولی...
گفتنی است که در ادبیات گفتمانی و مخصوصا در عرصه دیپلماتیک، وقتی سخنی گفته و یا مطلبی نوشته می شود، آنچه مخاطب از آن برداشت می کند، ملاک است و نه منظور دیگری که احتمالا گوینده یا نویسنده در نظر داشته است و دقیقا از همین روی اظهارنظر آقای ظریف که ادعای مالکیت امارات بر جزیره ابوموسی را قابل گفت وگو دانسته بود نیز نسنجیده و از یک دیپلمات انتظار نمی رفت.
و بالاخره؛ اگر حریف این پیام را دریافت کند که خزانه کشور خالی است! و سیستم دفاعی نظام با پرتاب یک بمب منهدم می شود! و حق مالکیت قطعی ایران بر جزیره ابوموسی قابل گفت وگو است! و... چه انتظاری می توان داشت که مارش پیروزی نزند و تیم مذاکره کننده کشورمان را دست خالی تصور نکند و...!
نظرات شما عزیزان:
